βαρυδαιμονιάω-ῶ

βαρυδαίμων

βαρυδάκρυος
βαρυ·δαίμων, ων, ον, gén. ονος [ᾰῠ] dont le sort pèse lourdement, malheureux, infortuné, Eur. Alc. 866 ; Ar. Eccl. 1102.