βαρύγουνος

βαρύγυιος

βαρυδαιμονέω-ῶ
βαρύ·γυιος, ος, ον [ᾰῠ] qui alourdit les membres, fatigant, accablant, Opp. H. 5, 63 ; Anth. 6, 190.
Étym. β. γυῖον.