βασιλίς
Βάσιλιςβασιλίς, ίδος
(ἡ) [ᾰῐῐδ]
I adj. f. de roi ou de reine,
royal, Eur. Rhes. 718 ; I.A. 1306 ; νύμφη β. Eur. Med. 1003, jeune reine ;
β. γυνή, Eur.
Hipp. 778,
reine ||
II subst.
1 reine, princesse,
Soph. Ant.
941 ; Eur.
Hec. 552 ;
postér. impératrice, Philstr. 5 ||
2 résidence royale,
capitale d’un royaume ou d’un empire,
DS. Exc.
623 ; Hdn
1, 9, 4 ; Naz.
etc.
Étym.
βασιλεύς.