βείω

βεκκεσέληνος

βεκός
βεκκε·σέληνος, ου (ὁ, ἡ) primitif, d’où simple, niais, Ar. Nub. 398 ; Plut. M. 881a.
Étym. Étymol. inconnue ; -σέληνος = σελήνη.