Βουτώ

βούφαγος

βούφθαλμον
βού·φαγος, ος, ον [ᾰ] qui mange les bœufs, Anth. 6, 217 ; ép. d’Hèraklès, Luc. Am. 4 ; Anth. 9, 59.
Étym. βοῦς, φαγεῖν.