βουπομπός

βουπόρος

Βουπράσιον
βου·πόρος, ος, ον, propre à percer un bœuf entier, en parl. de grosses broches de fer, Hdt. 2, 135 ; Eur. Cycl. 302 ; Xén. An. 7, 8, 14 ; etc.
Étym. βοῦς, πείρω.