Βριάρεως

βριαρός

βριάω
βριαρός, ά, όν [ῐᾰ] fort, vigoureux, en parl. d’une armure (casque, etc.) Il. 16, 413 ; 19, 380, etc. Col. 30 ; du corps, Triphiod. 19 ; d’une racine, Nic. Th. 659.
Étym. v. βρί-.