βριαρός

βριάω

Βρίγες
βριάω [ῐ] (seul. prés. et sans contract.)
1 tr. rendre fort, Hés. O. 5 ; multiplier, Hés. Th. 447 ||
2 intr. être fort, Hés. O. 5 (βριάοντα) ; Opp. H. 5, 96 (βριάων).
Étym. v. βρί-.