βρυχή

βρυχηδόν

βρυχηθμός
βρυχηδόν [ῡ] adv.
1 en mugissant, A. Rh. 3, 1374 ||
2 en grinçant des dents, Anth. 9, 371.
Étym. βρυχάομαι, -δον.