βρυχάομαι-ῶμαι

βρυχή

βρυχηδόν
βρυχή, ῆς (ἡ) [ῡ]
1 rugissement, Opp. H. 2, 530 ||
2 grincement des dents, A. Rh. 2, 83 ; Q. Sm. 5, 392, etc.
Étym. βρυχάομαι.