χαράδριον

χαραδριός

χαραδρόομαι-οῦμαι
χαραδριός, οῦ () [χᾰ] pluvier, oiseau de ravin, dont la voracité était proverbiale, Ar. Av. 266, 1141 ; Plat. Gorg. 494b ; Arstt. H.A. 8, 3, 14 ; 9, 11, 2 ; Plut. M. 681c ; El. N.A. 17, 13.
Étym. χαράδρα.