Χαρίδημος

χαριδότης

χαριδώτης
χαρι·δότης, ου () [] litt. « celui qui donne la joie », ép. de Zeus, Plut. M. 1048c ; d’Hermès, Plut. M. 303d ; de Bacchus, Plut. Ant. 24, M. 613d.
Étym. χαρά, δίδωμι.