χαροποιέω-ῶ

χαροποιός

χαροπός
χαρο·ποιός, ός, όν [ᾰ] qui réjouit, agréable, Eur. Hec. 917 dout. ; Spt. Gen. 4, 12.
Étym. χαρά, ποιέω.