χειμάδιος

χειμάδιος, ος, ον [ᾰ] d’hiver, propre à hiverner, Hld. 5, 18 ; subst. τὸ χειμάδιον, Dém. 49, 3, station d’hiver, quartier d’hiver ; τὰ χειμάδια, Plut. Sert. 6, Luc. 3, etc. quartiers d’hiver.