χέρνημα

χερνής

χερνήτης
χερνής, ῆτος, adj. m. qui vit du travail de ses mains, d’où pauvre, misérable, Eur. El. 205 ; Anth. 6, 39 ||
E Dor. χερνάς, ᾶτος [ᾱ] Anth. 7, 709.
Étym. χείρ, cf. χῆρος, χηρεύω.