χερνήτης
χερνητικόςχερνήτης, ου
(ὁ) qui vit du travail de ses mains,
d’où :
1 ouvrier, mercenaire,
DH. 7, 11 ;
Sext. 6, 95, 30
||
2 homme pauvre, misérable,
Eschl. Pr.
893 ; Sim.
fr. 124 a Bgk
||
E Dor. χερνήτας [ᾱ] Eschl. Pr. 893 ; gén. ion. χερνήτεω,
Sim. 124a.
Étym.
χερνής.