χρυσάττικος οἶνος

χρυσαυγέω-ῶ

χρυσαυγής
χρυσαυγέω-ῶ [ῡ] briller comme de l’or, avoir l’éclat de l’or, Spt. Job 37, 22.
Étym. χρυσαυγής.