δειλιάω-ῶ

δειλινός

δειλοκαταφρονητής
δειλινός, ή, όν :
I de l’après-midi, de la soirée, du soir, Com. (Sch.-Soph. Aj. 257) ; Plut. M. 70e ; El. V.H. 2, 5 ; Spt. Par. 2, 31, 3 ; 1 Esdr. 8, 6 ; adv. τὸ δειλινόν, Luc. Trag. 15, Lex. 2 ; Spt. Gen. 3, 8 ; Ex. 29, 39, etc. le soir ; subst. τὸ δειλινόν (s. e. δεῖπνον), Ath. 418b, le repas du soir ||
II de l’occident, du couchant, Str. 9, 2, 41 Kram.
Étym. δείλη.