δεισίθεος

δείσοζος

δέκα
δείσ·οζος, ου (ὁ) rejeton de la fange, né de la fange, Anth. 6, 305.
Étym. δεῖσα, fange, Lex., ὄζος ; sel. Mein. qui sent la fange, de δεῖσα, ὄζω.