Δεκάπολις

δεκάπους

δεκάρχης
δεκά·πους, ους, ουν, gén. -ποδος [ᾰ] (long) de dix pieds, Ar. Eccl. 652 ||
E Jusqu’au 5e siècle av. J.-C. acc. -ποδα ; au 4e siècle on trouve l’acc. -πουν, CIA. 2, 1054, 14, 24 (347 av. J.-C.).
Étym. δ. πούς.