δεκάπους

δεκάρχης

δεκαρχία
δεκ·άρχης, ου (ὁ)
1 commandant de dix hommes, décurion, Hdt. 7, 81 ||
2 à Rome, décemvir, DH. 2, 14.
Étym. δ. ἄρχω.