διαδεκτήρ

διαδέκτωρ

διαδέξιος
διαδέκτωρ, ορος (ὁ)
1 héritier de, gén. Man. 4, 223 ||
2 reçu par héritage, Eur. Ion 478.
Étym. διαδέχομαι.