διαιωρέομαι-οῦμαι

διακαής

διακαθαίρω
δια·καής, ής, ές [κᾰ] tout à fait brûlant, ardent, Th. Vent. 21 ; Gal. Luc. ; fig. Luc. Dom. 31.
Étym. διακαίω.