διακώλυμα

διακώλυσις

διακωλυτέον
διακώλυσις, εως (ἡ) [ῡ] action d’empêcher, Plat. Rsp. 469e, Ep. 316b; Arstt. Rhet. Al. 2, 3.
Étym. διακωλύω.