διαμιλλάομαι-ῶμαι
διαμιλλητέονδι·αμιλλάομαι-ῶμαι [ᾰμ] lutter avec ardeur ou persévérance : τινι, Plat. Rsp. 516e ; πρός τινα,
Plat. Leg.
833e ;
Pol. 16, 21, 6,
contre qqn ; περί τινος, Plat. Rsp. 517e; ἔν τινι, ibid.
563a; περί
τι, Plut. Them. 5, pour qqe ch. ||
E Pf. au sens pass. 3 sg.
διημίλληται, Luc. Par. 58.