διαθολόω-ῶ

διαθορυϐέω-ῶ

διάθραυστος
δια·θορυϐέω-ῶ [ῠ]
1 troubler profondément : τινα, Thc. 5, 29 ; Luc. Alex. 31, qqn ||
2 faire un grand tumulte, Plut. Galb. 18.