διχαστής

διχάω

διχῆ
διχάω [ῐ] (seul. part. prés., nom. fém. διχόωσα, Arat. 605, 799 ; dat. masc. διχόωντι, Arat. 512 ; moy. prés. 3 pl. dor. διχόωνται, Arat. 856) c. διχάζω.