διχάω

διχῆ

διχηλεύω
διχῆ [ῐ] adv.
1 en deux, Eschl. Suppl. 544 ; Plat. Leg. 720e ; Arstt. H.A. 2, 11 ; A. Rh. 4, 289 ||
2 doublement, Plat. Rsp. 445d ; Dém. 14, 6.
Étym. δίχα.