διχοτομία

διχοτομιαῖος

διχότομος
διχοτομιαῖος, α, ον [δῐ] divisé en deux parties égales, d’où qui paraît par moitié (la lune) P. Alex. Apot. 16, p. 35, l. 13 Boer.
Étym. διχοτομία.