διδυματόκος

διδυμάων

Διδυμεύς
διδυμάων, ονος [ῐῠᾱ] adj. m.
1 deux frères jumeaux (en ce sens seul. duel διδυμάονε, nom. Il. 5, 548 ; acc. Il. 6, 26 ; plur. dat. διδυμάοσι, Il. 16, 672, 682) ||
2 postér. = δύο, deux, Nonn. Jo. p. 60 (nomin. pl. διδυμάονες).
Étym. δίδυμος.