διδυμάων
Διδυμεύςδιδυμάων, ονος
[ῐῠᾱ] adj. m.
1 deux frères jumeaux
(en ce sens seul. duel διδυμάονε, nom.
Il. 5, 548 ;
acc. Il.
6, 26 ; plur.
dat. διδυμάοσι, Il. 16, 672, 682) ||
2 postér. = δύο, deux,
Nonn. Jo.
p. 60 (nomin.
pl. διδυμάονες).
Étym.
δίδυμος.