διδαχή

δίδημι

Διδνασίδης
δίδημι [ῐ] (seul. aux formes suiv. : prés. ind. 3 pl. διδέασι, Xén. An. 5, 8, 24 ; part. gén. plur. διδέντων, Od. 12, 54 ; impf. 3 sg. δίδη, Il. 11, 105) c. δέω, lier.
Étym. δέω 1 ; formé sur δήσω, par anal. avec τίθημι-θήσω.