διέκδυσις

διεκδύω

διεκθέω
δι·εκδύω (f. διεκδύσω, ao. 2 διεξέδυν) s’échapper à travers, se glisser hors de, Hpc. 305, 52 ; Plut. Tim. 10 ; Luc. Herm. 65 ; N. Dam. (Ath. 249c) ||
E Inf. διεκδῦναι, Hpc. Luc. ll. cc. ; part. διεκδύς, Plut. l. c. ; acc. -ύντα, N. Dam. l. c.