δίγαμμος

δίγαμος

δίγληνος
δί·γαμος, ος, ον [ῐᾰ]
1 bigame, adultère, Stésich. (Sch.-Eur. Or. 243) ; Man. 5, 291 ||
2 marié une seconde fois, Bas. 4, 673 a Migne ; etc.
Étym. δίς, γαμέω.