δικογραφικῶς

δικογράφος

δικοδίφης
δικο·γράφος, ου (ὁ) [ῐᾰ] qui rédige des plaidoyers pour autrui, Hypér. (Poll. 8, 24) ; DL. 6, 15.
Étym. δίκη, γράφω.