διοίγνυμι

διοίγω

διοιδαίνω
δι·οίγω, entr’ouvrir, ouvrir (une porte, la bouche, etc.) Soph. Aj. 346 ; Hpc. 5, 446 Littré ; Plat. Conv. 215b, etc. ||
E Prés. Soph. Hpc. ll. cc. Ao. sbj. 2 sg. διοίξῃς, Eur. Suppl. 1205. Ao. pass. part. διοιχθέντες, Plat. l. c.