δίφας

διφάσιος

διφάω
δι·φάσιος, α, ον [ῐφᾰ]
1 double, Hdt. 1, 18 ; 2, 36, etc. ||
2 de double nature, de deux sortes, au plur. Hdt. 3, 122.
Étym. δίς, φημί ; cf. lat. bi-farius.