διφθογγογραφέω-ῶ

δίφθογγος

διφθογγόω-ῶ
δί·φθογγος, ου ()
1 qui a deux sons, Nicom. Harm. 19 ||
2 qui consiste en un son double ; subst. ἡ δ. (s. e. συλλαϐή) D. Thr. 631, 10 ; Héph. 1, 2 ; etc. son double, diphtongue.
Étym. δίς, φθόγγος.