διπυρίτης ἄρτος

δίπυρος

Διρκαῖος
δί·πυρος, ος, ον [ῐῠ]
1 à deux lumières, Ar. Ran. 1351 ||
2 mis deux fois au feu : δ. ἄρτος, Alc. com. et Eub. 2, 826 et 3, 214 Meineke ; ou δ. seul Alex. (Ath. 110a) pain cuit deux fois, biscuit.
Étym. δίς, πῦρ.