διυγιαίνω

διυγραίνω

δίυγρος
δι·υγραίνω [ῠ] pénétrer d’humidité, mouiller, Hpc. 362, 20, etc. ; Th. C.P. 1, 13, 5, etc.
Étym. διά, ὑγραίνω.