δορατόγλυφος

δορατοξόος

δορατοπαχής
δορατο·ξόος, όος, όον [ᾰ] c. δορυξόος, qui façonne (litt. qui racle) des bois de lance, Nic. Th. 170.
Étym. δόρυ, ξέω.