δρακοντόπους

δρακοντοφόνος

δρακοντόφρουρος
δρακοντο·φόνος, ος, ον [ᾰ] qui tue les serpents, Orph. Lith. 156 (duel -φόνω).
Étym. δράκων, πεφνεῖν.