δρομάω

δρομεύς

δρόμημα
δρομεύς, έως (ὁ) coureur, Eur. El. 824 ; Ar. Vesp. 1206 ; Plat. Leg. 822b ; Spt. Job 9, 25, etc. ||
E Nom. plur. att. δρομῆς, Eup. 2-1, 458 Meineke ; dat. pl. poét. δρομέσι, Call. fr. 498, 4.
Étym. δραμεῖν.