δροσοείμων

δροσόεις

δροσόμελι
δροσόεις, όεσσα, όεν : humide de rosée (plaine, terre, etc.) A. Rh. 1, 1282 ; Triphiod. 154 ; Col. 343 ; Nonn. D. 44, 221 ; p. anal. humide, frais, tendre (lèvre) Anth. 5, 270 ; en gén. frais (bain, Eur. Tr. 833 ; fleuve, Col. 316).
Étym. δρόσος.