δυσαλλοίωτος

δυσάλυκτος

δυσάλωτος
δυσ·άλυκτος, ος, ον [ῠᾰ] dont on ne peut se dégager, qu’on ne peut fuir, Spt. Sap. 17, 17 ; Nic. Al. 251, 550 ; Man. 3, 247.
Étym. δ. ἀλύσκω.