δυσεκλάλητος

δυσέκλειπτος

δυσεκλήπτως
δυσ·έκλειπτος, ος, ον [ῠ] qui cesse difficilement, continu, Plut. M. 829a ; P. Eg. 67, 5.
Étym. δ. ἐκλείπω.