δυσέκνευστος

δυσέκνιπτος

δυσεκπέρατος
δυσ·έκνιπτος, ος, ον [ῠ] difficile à effacer (en lavant) Plat. Rsp. 378d ; El. N.A. 1, 32 ; Thém. 249 ; A. Tat. 6, 11 ||
E Gén. dor. δυσεκνίπτω, Cercid. (Stob. Fl. 4, 43).