δυσεκφύκτως

δυσέλεγκτος

Δυσελένα
δυσ·έλεγκτος, ος, ον [ῠ]
1 difficile à convaincre, Str. 14 ; Luc. Pisc. 17 ||
2 difficile à réfuter, Str. 508 ||
Cp. -ότερος, Str. l. c.
Étym. δ. ἐλέγχω.