δυσελπίζω

δύσελπις

δυσελπιστέω-ῶ
δύσ·ελπις, ις, ι, gén. ιδος [ῠ] qui espère difficilement, qui désespère, Eschl. Ch. 412 ; Xén. Hell. 5, 4, 31 ; Arstt. Rhet. 2, 13, 11, etc. ||
E Acc. neutre δύσελπι, Arstt. H.A. 9, 1.
Étym. δ. ἐλπίς.