δυσέντερος

δυσέντευκτος

δυσεντευξία
δυσ·έντευκτος, ος, ον [ῠ] d’un accès difficile, peu affable, peu abordable, Pol. 5, 34, 4 ; Plut. M. 27e, etc.
Étym. δ. ἐντυγχάνω.