δυσεπούλωτος

δυσέραστος

δυσεργασία
δυσ·έραστος, ος, ον [ῠ]
1 malheureux en amour, M. Tyr. 3, 5 ||
2 qui contrarie l’amour ou les amours, Anth. 5, 172.
Étym. δ. ἐραστός.